Χυτά ορειχάλκινα κουδούνια για τα ζώα με ελαφρά ανάγλυφες παραστάσεις. Οι κουδουνάδες, οι τεχνίτες που κατασκεύαζαν κουδούνια, έδιναν τον ήχο στα χυτά κουδούνια σκαλίζοντάς τα ή ξεφωνίζοντάς τα -όπως συνήθιζαν να λένε- λιμάροντας γύρω στα χείλη την εξωτερική επιφάνεια. Το μέγεθος, το βάρος και το σχήμα των κουδουνιών καθόριζαν και την ποιότητα του ήχου. Το αρμάτωμα του κοπαδιού, δηλαδή η επιλογή και ο συνδυασμός των κατάλληλων κουδουνιών, ήταν βασικό μέλημα των τσοπάνηδων και απαιτούσε ικανότητα και ευαισθησία, ενώ συχνά οι ίδιοι ‘συντόνιζαν’ τη φλογέρα τους με τον ήχο των κουδουνιών του κοπαδιού. Το μεγαλύτερο και βαρύτερο κουδούνι έμπαινε πάντα στο μεγάλο κριάρι ή τραγί, τον αρχηγό του κοπαδιού.
Cast brass animal bells with lightly embossed representations. The rattlers, the craftsmen who made bells, gave the sound to the cast bells by carving them or by unscrewing them - as they used to say - by filing the outer surface around the lips. The size, weight and shape of the bells also determined the quality of the sound. Arming the flock, i.e. selecting and combining the right bells, was a key concern of the shepherds and required skill and sensitivity, and they often 'tuned' their own flute to the sound of the flock's bells. The biggest and heaviest bell always went to the big ram or tragi, the leader of the flock.
Προφίλ 1 (ανήλικοι) - Χυτά ορειχάλκινα κουδούνια για τα ζώα με ελαφρά ανάγλυφες παραστάσεις. Οι κουδουνάδες, οι τεχνίτες που κατασκεύαζαν κουδούνια, έδιναν τον ήχο στα χυτά κουδούνια σκαλίζοντάς τα ή ξεφωνίζοντάς τα -όπως συνήθιζαν να λένε- λιμάροντας γύρω στα χείλη την εξωτερική επιφάνεια. Το μέγεθος, το βάρος και το σχήμα των κουδουνιών καθόριζαν και την ποιότητα του ήχου. Το αρμάτωμα του κοπαδιού, δηλαδή η επιλογή και ο συνδυασμός των κατάλληλων κουδουνιών, ήταν βασικό μέλημα των τσοπάνηδων και απαιτούσε ικανότητα και ευαισθησία, ενώ συχνά οι ίδιοι ‘συντόνιζαν’ τη φλογέρα τους με τον ήχο των κουδουνιών του κοπαδιού. Το μεγαλύτερο και βαρύτερο κουδούνι έμπαινε πάντα στο μεγάλο κριάρι ή τραγί, τον αρχηγό του κοπαδιού. - Cast brass animal bells with lightly embossed representations. The rattlers, the craftsmen who made bells, gave the sound to the cast bells by carving them or by unscrewing them - as they used to say - by filing the outer surface around the lips. The size, weight and shape of the bells also determined the quality of the sound. Arming the flock, i.e. selecting and combining the right bells, was a key concern of the shepherds and required skill and sensitivity, and they often 'tuned' their own flute to the sound of the flock's bells. The biggest and heaviest bell always went to the big ram or tragi, the leader of the flock.
Προφίλ 2 (ενήλικες γενικό κοινό) - Χυτά ορειχάλκινα κουδούνια για τα ζώα με ελαφρά ανάγλυφες παραστάσεις. Οι κουδουνάδες, οι τεχνίτες που κατασκεύαζαν κουδούνια, έδιναν τον ήχο στα χυτά κουδούνια σκαλίζοντάς τα ή ξεφωνίζοντάς τα -όπως συνήθιζαν να λένε- λιμάροντας γύρω στα χείλη την εξωτερική επιφάνεια. Το μέγεθος, το βάρος και το σχήμα των κουδουνιών καθόριζαν και την ποιότητα του ήχου. Το αρμάτωμα του κοπαδιού, δηλαδή η επιλογή και ο συνδυασμός των κατάλληλων κουδουνιών, ήταν βασικό μέλημα των τσοπάνηδων και απαιτούσε ικανότητα και ευαισθησία, ενώ συχνά οι ίδιοι ‘συντόνιζαν’ τη φλογέρα τους με τον ήχο των κουδουνιών του κοπαδιού. Το μεγαλύτερο και βαρύτερο κουδούνι έμπαινε πάντα στο μεγάλο κριάρι ή τραγί, τον αρχηγό του κοπαδιού. - Cast brass animal bells with lightly embossed representations. The rattlers, the craftsmen who made bells, gave the sound to the cast bells by carving them or by unscrewing them - as they used to say - by filing the outer surface around the lips. The size, weight and shape of the bells also determined the quality of the sound. Arming the flock, i.e. selecting and combining the right bells, was a key concern of the shepherds and required skill and sensitivity, and they often 'tuned' their own flute to the sound of the flock's bells. The biggest and heaviest bell always went to the big ram or tragi, the leader of the flock.
Προφίλ 2 (ενήλικες ειδικό κοινό) - Χυτά ορειχάλκινα κουδούνια για τα ζώα με ελαφρά ανάγλυφες παραστάσεις. Οι κουδουνάδες, οι τεχνίτες που κατασκεύαζαν κουδούνια, έδιναν τον ήχο στα χυτά κουδούνια σκαλίζοντάς τα ή ξεφωνίζοντάς τα -όπως συνήθιζαν να λένε- λιμάροντας γύρω στα χείλη την εξωτερική επιφάνεια. Το μέγεθος, το βάρος και το σχήμα των κουδουνιών καθόριζαν και την ποιότητα του ήχου. Το αρμάτωμα του κοπαδιού, δηλαδή η επιλογή και ο συνδυασμός των κατάλληλων κουδουνιών, ήταν βασικό μέλημα των τσοπάνηδων και απαιτούσε ικανότητα και ευαισθησία, ενώ συχνά οι ίδιοι ‘συντόνιζαν’ τη φλογέρα τους με τον ήχο των κουδουνιών του κοπαδιού. Το μεγαλύτερο και βαρύτερο κουδούνι έμπαινε πάντα στο μεγάλο κριάρι ή τραγί, τον αρχηγό του κοπαδιού. - Cast brass animal bells with lightly embossed representations. The rattlers, the craftsmen who made bells, gave the sound to the cast bells by carving them or by unscrewing them - as they used to say - by filing the outer surface around the lips. The size, weight and shape of the bells also determined the quality of the sound. Arming the flock, i.e. selecting and combining the right bells, was a key concern of the shepherds and required skill and sensitivity, and they often 'tuned' their own flute to the sound of the flock's bells. The biggest and heaviest bell always went to the big ram or tragi, the leader of the flock.
